Γιατί δεν χτίζονται νέα πλοία

Ενώ εδώ και ένα αρκετά μεγάλο διάστημα πλέον, οι αγορές του ξηρού φορτίου βρίσκονται σε επίπεδα υψηλά δεκαετίας, είναι αξιοσημείωτη η απουσία παραγγελιών τόσο από Έλληνες όσο και από ξένους πλοιοκτήτες. Η ιδιαιτερότητα αυτή όμως πιθανότατα δεν έχει σχέση με τους συσχετισμούς αγοράς και τιμών αλλά με την αβεβαιότητα που υπάρχει ως προς το ρυθμιστικό πλαίσιο της ναυτιλίας τα επόμενα χρόνια και συγκεκριμένα τις επερχόμενες οδηγίες του ΙΜΟ στα πλαίσια του ΙΜΟ 2030 σχετικά με την ατμοσφαιρική ρύπανση .

Ενώ αναμένεται οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα να μειωθούν κατά 40% μέχρι το 2030, εκτός της καύσης υγροποιημένου φυσικού αερίου, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη λύση στον ορίζοντα που θα μπορέσει αποδοτικά να κάνει ένα πλοίο να βρίσκεται εντός των πλαισίων του κανονισμού.

Ως εκ τούτου, οι πλοιοκτήτες αποφεύγουν να βάλουν παραγγελίες για νέα πλοία σκεπτόμενοι πως ενδεχομένως το πλοίο που θα παραλάβουν σε ένα η δύο έτη, να μην γίνεται δεκτό από τις χώρες-μέλη του ΙΜΟ ενόσω θα διανύει το 8ο η το 9ο έτος της εμπορικής ζωής τους.

Ένα μεγάλο μέρος της ναυτιλιακής κοινότητας λοιπόν αναμένει τις τεχνολογικές εξελίξεις που θα επιτρέψουν στους πλοιοκτήτες να επενδύσουν σε νεότευκτα χωρίς δισταγμούς. Παρ ‘όλα αυτά, μέχρι αυτό να συμβεί, η μη ύπαρξη μεγάλου αριθμού νεότευκτων, και με τις τιμές διάλυσης πλοίων να αγγίζουν τα 550 Δολάρια ανά τόνο – πράγμα ενδεχομένως να οδηγήσει στην διάλυση σε περίπτωση που μειωθεί η κερδοφορία στο μέλλον – η προσφερόμενη ποσότητα τονάζ θα μειώνεται με αποτέλεσμα οι ναύλοι να παραμένουν σε υψηλά επίπεδα.

Published: Aκτή Μιαούλη Μάιος 2021 (Τ.62)

Γράφει ο Σπύρος Αλεξανδρόπουλος